پایان حرفم

پایان حرفم

به قول آقا عباس سلام علیکم این چند روز دارم فقط وبلاگ و میخونم و خودمو میزارم جای عباس یه لحظه دلم گرفت شاید نباید اینجوری میشد که شد تمام حرفا رو پاک کردم چون دوستی منو عباس هم از روزها حذف شد عباس یه مرد بود محکم و استوار که با یه لغزش یه نگاه خودشو گم نمیکرد این همونی بود که من آرزوشو میکردم ولی هیچ وقت نتونستیم برای هم بهتریت یار و همدم باشیم الان که به اون ماه ها روزها فکرمیکنم خندم میگیره مثل بچه ها بودیم لج میکردیم و فقط قهر میکردیم بعضی وقتا کوتاه می اومدم اما اون بهم زنگ نمیزد به قول گفتنی چی! ناز میکرد منم نازشو میخریدم چون عاشقش بودم! تنها عیب عباس این بود که احساسات یه دختر رو زیاد قبول نمیکرد ، و همیشه این عشق و دوست داشتن منو به سرم میکوبید ، مطمئنن اگه فردا باهاش زندگی میکردم اگه یه حرف کوچیک بینمون به وجود می اومد برمیگشت میگفت : این تو بودی که هی به من زنگ میزدی؟ میگفت . من هم زیاد نالیدم از دنیا خوشم نمیاومد و غصه هامو فقط بهش میگفتم و اونم ناراحت میشد و میگفت من یه امید دهنده میخوام که بهم امید بده ! راست میگه هیچ وقت بهش امید ندادم. اسمس نوشتم و ازش خداحافظی کردم چون اون خودش گفت لیلا دیگه بهت همون احساس قبلی رو ندارم و عاشقت نیستم . شاید بعضی از دوستانی که می اومدن به وبلاگ سر میزدن می دیدن که من هی میگفتم داع اما بازم مینوشتم دوباره آشتی کردیم! عباس همیشه دوست داشتن منو قبول نمیکرد از اون جایی که خودش گفته بود که عاشقتم میترسیدم نفرینم کنه و تو عذاب وجدان بمونم ولی وقتی یکی راضی به جدایی هستش مطمئنن تو آینده اش خطری احساس کرده که میگه این دوست داشتن اینجا بمونه بهتره! آره دوست داشتن ما فقط 9 ماه دو روز طول کشید روز وداع  9/11/88 ساعت 6:36 دقیقه عصر. پایان.